Ρομαντικοί, Άνεργοι και Δασοπόνοι

Είναι χρήσιμο να γίνετε δημόσια κουβέντα για τα θέματα που μας αφορούν και μας πλαισιώνουν. Εξάλλου όλοι μας αντιμετωπίζουμε τα ίδια προβλήματα, ειδικά την τελευταία δεκαετία που ο δημόσιος τομέας έχει συμπιεστεί πάρα πολύ, φτάσαμε σε σημείο να μην βγαίνουν προκηρύξεις για εξάμηνο ή οκτάμηνο, ενώ παράλληλα ο ιδιωτικός τομέας του Δασοπόνου έχει αφανιστεί εντελώς, δασοτεχνικά έργα δεν προκηρύσσονται, πιστοποίηση ξυλείας δεν γίνεται, τα εκτροφεία θηραμάτων και η δασική καλλιέργεια έχουν σταματήσει εδώ και καιρό, όλα αυτά έχουν αποτέλεσμα το τμήμα μας να καταγράφει την μεγαλύτερη ανεργία συγκριτικά με άλλα τμήματα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.
Ο καιρός όμως πέρασε και οι υποσχέσεις που έχουμε ακούσει δεν υλοποιήθηκαν ποτέ, αισίως φτάσαμε στο 2010, (λχ όσοι είναι δηλαδή και οι άνεργοι των τμημάτων μας), και ακόμα δεν έχουμε τα στοιχειώδη, όπως αυτόνομο μεταπτυχιακό, προγράμματα ειδίκευσης στις σχολές αλλά ούτε και επώνυμο φορέα που να ρυθμίζει τα θέματα του κλάδου μας.
Για να μην φτάσουμε στο 3010 και τα πράγματα για εμάς είναι στάσιμα, πρέπει να υποστηρίξουμε όλοι μας τον κλάδο, ξεκινώντας από τα τμήματα Δασοπονίας και Διαχείρισης Φυσικού Περιβάλλοντος, επιδιώκοντας την ίδρυση αυτόνομης σχολής, την στελέχωση με εκπαιδευτικό προσωπικό, ανάλογο με τις ανάγκες των τμημάτων, την άμεση λειτουργία τουλάχιστον δύο μεταπτυχιακών προγραμμάτων καθώς την έναρξη προγραμμάτων ειδίκευσης, όπως και την επέκταση των επαγγελματικών Δικαιωμάτων. Στο δημόσιο τομέα είναι περίπου 600 οι κενές θέσεις που πρέπει να καλυφθούν από συναδέλφους Δασοπόνους τόσο στη Δασική Υπηρεσία όσο και στους ΟΤΑ, Δήμους, Νομαρχίες, Περιφέρειες. Στον ιδιωτικό τομέα, πρέπει οι Δασοπόνοι να έχουν δικαίωμα στα προγράμματα ενίσχυσης Νέων Ελευθέρων Επαγγελματιών, η πολιτεία να αξιοποίηση τον δασικό πλούτο που έχει με δασοτεχνικά έργα ανάπτυξης και να επιδιώξει την ενίσχυση της δασική παραγωγής.
Συνάδελφοι, όλοι μαζί με συλλογική προσπάθεια πρέπει να αναδείξουμε τα προβλήματα μας, με κάθε τρόπο και μέσο, πρώτων γιατί έχουμε το καλύτερο επάγγελμα με το μεγαλύτερο αντικείμενο και δεύτερον γιατί μάθαμε να αγαπάμε το Δάσος και τη Φύση, κανείς άλλος όσο εμείς δεν μπορεί να καταλάβει πόσο υποφέρει η Ελληνική ύπαιθρος και κάνεις άλλος δεν μπορεί να την βοηθήσει όσο εμείς.


Κων/νος Μησιάλης
MSc Δασοπόνος