Η 21η Μάρτη είναι η μέρα που έχει αφιερωθεί στα Δάση και αποκαλείται παγκόσμια ημέρα δασοπονίας. Η θέσπιση του ετήσιου εορτασμού της ημέρας αυτής σε ετήσια βάση έγινε για να υπερτονίσει την σημαντικότητα των δασών σε ένα πολυεπίπεδο σύστημα υψηλών περιβαλλοντικών, κοινωνικών και οικονομικών αξιών το οποίο σχετίζεται άμεσα με τις λειτουργίες των δασών αλλά και την προσφορά τους προς τον άνθρωπο.
Τα δάση εδώ και χιλιετηρίδες αποτελούσαν και αποτελούν πρωταρχική πηγή πρώτων υλών, συνεισφέροντας στην ανάπτυξη και οικοδόμηση της ανθρώπινης κοινωνίας όπως την ξέρουμε σήμερα. Καρποί, ξυλεία, φάρμακα, θηράματα, είναι μόνο λίγες από τις προσφορές των δασών προς εμάς. Συνυφασμένα με την έννοια της βιοποικιλότητας, αποτελούν ένα φιλόξενο μέρος για εκατοντάδες είδη πανίδας και χλωρίδας, βιοτικών αλλά και αβιοτικών παραγόντων και ένα καταφύγιο για τον ίδιο τον άνθρωπο στην προσπάθεια του να γλυτώσει από τους ξέφρενους ρυθμούς των πόλεων και να βρει μέσα στη σύνθεση των πανώριων τοπίων τις ρίζες του, κάτι που θεσπίσαμε με τον όρο αναψυχή και πραγματώνεται στην έννοια του οικοτουρισμού. Παράλληλα, ο προστατευτικός σκοπός του όπως η στήριξη των εδαφών και ο εμπλουτισμός του υπόγειου υδροφόρου ορίζοντα, ο περιβαλλοντικός σκοπός με την απελευθέρωση οξυγόνου στον πλανήτη και της διατήρησης της ισορροπίας του κλίματος ως ο μόνος "φυσικός αντίπαλος" του φαινομένου του θερμοκηπίου. Η Ελλάδα έχει μοναδική ποικιλία δασών, γεγονός το οποίο έγκειται στην γεωγραφική της θέση, το έντονο ανάγλυφο και τις κλιματολογικές συνθήκες. Τα δάση μας εκτός από τα καθαρά ενδημικά είδη φιλοξενούν και διασταυρώσεις βορειοδυτικών ειδών τα οποία με το πέρασμα του χρόνου εξαπλώθηκαν ως εδώ και προσαρμοζόμενα στις κλιματολογικές συνθήκες συνέθεσαν ένα πανέμορφο και υψηλής σημασίας ψηφιδωτό σε επιστημονικό, οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά
Η ανάγκη προστασίας των δασών είναι πια εμφανής. Η επιβίωση του πλανήτη όπως τον ξέρουμε σήμερα αλλά και η επιβίωση των ανθρώπων στηρίζονται στην επιβίωση των δασών. Την τελευταία περίπου εκατονταετία, μετά την έκρηξη της βιομηχανικής ανάπτυξης, οδηγηθήκαμε σε μια σωρεία αρνητικών εξελίξεων στα περιβαλλοντικά ζητήματα, η καθεμιά με την δικιά της ιδιαίτερη βαρύτητα. Τρανά παραδείγματα της καθημερινότητας όπως οι ληστρικές υλοτομίες και η κακή ή λάθος διαχείριση όπως η αποψιλώσεις των δρυοδασών τα οποία επικρατούν στην Ελλάδα, οι ετήσιες πια πυρκαγιές από ανθρώπινα αίτια, οι καταπατήσεις, η άκρατη και εκτός σχεδίου οικοπεδοποίηση, η άναρχη οικιστική επέκταση, η υπερβόσκηση λόγω έλλειψης σχεδιασμού διαχείρισης των χορτολιβαδικών εκτάσεων και η έλλειψη δασικού κτηματολογίου, η μείωση αλλά και η ελλιπής εφαρμογή των διαχειριστικών σχεδίων όπου υπάρχουν, η υποχρηματοδότηση της δασικής έρευνας αλλά και των Φορέων Διαχείρισης, η υποχρηματοδότηση και ο εξευτελισμός των Δασαρχείων με τις κενές οργανικές θέσεις και ο απαρχαιωμένος εξοπλισμός, η μεταφορά της Δασοπυρόσβεσης από την Δασική Υπηρεσία στην Πυροσβεστική δίχως καν την εμφύσηση των απαραίτητων γνώσεων στο εργατικό δυναμικό. Όλο αυτό το αδιόριστο επιστημονικό δυναμικό και γενικότερα η άκρατη εκμετάλλευση των φυσικών πόρων εις το όνομα μιας "πράσινης οικονομίας" της διεθνοποιημένης αγοράς. Όλα αυτά συνδεδεμένα με την αδιαφορία και την άγνοια, που απορρέουν από την ελλιπή περιβαλλοντική παιδεία αλλά και την πολιτισμική και ηθική παρακμή του 21ου αιώνα συνθέτουν το πάζλ της καταστροφής των δασών και της εκτεταμένης πια υποβάθμισης του περιβάλλοντος.
Αναγκαία -ως εκ τούτων- είναι η εκ του μηδενός οργάνωση της δασικής διοίκησης και η χρήση νέων μοντέλων διαχείρισης -όπως η αγροδασολιβαδοπονία- αλλά και η διάδοση και η χρήση των νέων τεχνολογιών. Η προστασία, συντήρηση και βελτίωση του δασικού μας πλούτου μέσα από ένα σύστημα κεντρικού σχεδιασμού και οργάνωσης των εκμεταλλεύσεων βασισμένο στον άξονα της αρχής της αειφορείας των καρπώσεων και την πραγμάτωση της ορολογίας "δασοπονία πολλαπλών σκοπών", θα μπορούσε να αποτελέσει τον ακρογωνιαίο λίθο για την κατά τόπου οικονομική ευμάρεια -μικροοικονομία- η οποία με την σειρά της θα συνθέσει το ευρύτερο οικονομικό πλαίσιο της χώρας –μακροοικονομία. Τέτοια αποτελέσματα φέρνει η ανάπτυξη στο μέγιστο δυνατό των υπηρεσιών που προσφέρει ένα δάσος, όπως η θήρα, η αλιεία ορεινών υδάτων και διάφορες άλλες δραστηριότητες όπως η αναψυχή. Κομβικό σημείο όμως για κάθε πρόβλημα, μικρό ή μεγάλο, αποτελεί η ανάπτυξη της δασικής και περιβαλλοντικής συνείδησης, δηλαδή η περιβαλλοντική παιδεία. Χρέος του κράτους λοιπόν είναι να "εκπαιδεύσει" και να στρέψει τους πολίτες που το απαρτίζουν σε έναν φιλικό προς το περιβάλλον τρόπο ζωής, με σεβασμό προς την φύση και ως εκ τούτου και στον ίδιο τον άνθρωπο.
Στόχοι δύσκολοι και στόχοι σύνθετοι. Επιτακτική κρίνεται λοιπόν η προσπάθεια συνεργασίας και η ειλικρινούς συνεννόησης Της Δασικής Υπηρεσίας, όλων των ΜΚΟ, των Κυνηγετικών Συλλόγων και όλων των οργανώσεων, "αδερφών κοινοτήτων", αλλά και επιμέρους πολιτών που θεωρούν τα δάση "σπίτι τους". Δάσος σημαίνει οξυγόνο, δάσος σημαίνει ζωή. Δάσος σημαίνει ρίζες βαθιές στον πολιτισμό του ανθρώπου. Και γι' αυτό αξίζει να παλέψουμε όλοι μας.
Πανελλήνια Ένωση Δασοπόνων & ΔΙ. ΦΥ. Π.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου